Różnica między zezwoleniem na pobyt stały a zezwoleniem na pobyt rezydenta długoterminowego UE - Rynek pracy w prawie

Zarówno o zezwolenie na pobyt stały, jak i zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE wniosek składa cudzoziemiec w urzędzie wojewódzkim. Jeżeli spełnia on warunki, wojewoda wyda zezwolenie. Każde z nich jest wydawane na czas nieokreślony, czyli cudzoziemiec nie musi starać się o kolejne takie zezwolenie w przyszłości.

W art. 87 ustawy o promocji zatrudnienia czytamy, że cudzoziemiec jest uprawniony do wykonywania pracy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli m.in. posiada zezwolenie na pobyt stały w Rzeczypospolitej Polskiej lub posiada zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej w Rzeczypospolitej Polskiej. Oznacza to, że posiadacz któregoś z tych zezwoleń ma pełny dostęp do polskiego rynku pracy i może być zatrudniony bez zezwolenia na pracę, oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi czy, w przypadku obywateli Ukrainy, powiadomienia o powierzeniu wykonywania pracy obywatelowi Ukrainy.

Zezwolenie na pobyt stały

Przepisy dotyczące udzielenia zezwolenia na pobyt stały zawarte są przede wszystkim w ustawie o cudzoziemcach (art. 195 – 210). Czytamy w niej, że zezwolenia na pobyt stały udziela się cudzoziemcowi na czas nieoznaczony, na jego wniosek, jeżeli m.in. jest dzieckiem cudzoziemca, któremu udzielono zezwolenia na pobyt stały lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE pozostającym pod jego władzą rodzicielską (po spełnieniu dodatkowych warunków), jest dzieckiem obywatela polskiego pozostającym pod jego władzą rodzicielską, jest osobą o polskim pochodzeniu i zamierza osiedlić się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe, udzielono mu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej azylu, posiada ważną Kartę Polaka i zamierza osiedlić się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe i spełnia łącznie następujące warunki:

• przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej legalnie i nieprzerwanie co najmniej przez 5 lat bezpośrednio przed złożeniem wniosku,
• posiada źródło stabilnego i regularnego dochodu wystarczającego na pokrycie kosztów utrzymania siebie i członków rodziny pozostających na jego utrzymaniu,
• posiada ubezpieczenie zdrowotne w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych lub potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela kosztów leczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Czytaj także: Zatrudnienie cudzoziemca – podstawowe informacje

Nie każdy cudzoziemiec musi wykazać 5 lat nieprzerwanego pobytu. Ograniczenia czasowe nie dotyczą następujących przypadków:

• otrzymania decyzji o udzieleniu azylu,
• dziecka cudzoziemca, któremu udzielono zezwolenia na pobyt stały lub zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE, jeśli urodziło się po udzieleniu tego zezwolenia lub przed, jeśli w momencie urodzenia rodzic posiadał zezwolenie na pobyt czasowy, przebywał na podstawie zgody na pobyt tolerowany, zgody na pobyt ze względów humanitarnych, statusu uchodźcy lub udzieleniem ochrony uzupełniającej, lub dziecka obywatela polskiego pozostającego pod jego władzą rodzicielską,
• osoby o polskim pochodzeniu,
• posiadacza ważnej Karty Polaka.

Są też przypadki, w których należy wykazać pobyt inny niż pięcioletni.

Warto dodać, że stabilne źródło dochodu, o którym mowa w podpunkcie b), to takie, które powtarza się w równych odstępach czasu, czyli np. wynagrodzenie za pracę. Nie są nim np. zgromadzone na koncie oszczędności.

Zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE

W ustawie o cudzoziemcach (art. 211 – 225) czytamy również o zezwoleniu na pobyt rezydenta długoterminowego UE. Udziela się go, zgodnie z art. 211, cudzoziemcowi na czas nieoznaczony, na jego wniosek, jeżeli przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej legalnie i nieprzerwanie co najmniej przez 5 lat bezpośrednio przed złożeniem wniosku i spełnia łącznie następujące warunki:

• posiada źródło stabilnego i regularnego dochodu wystarczającego na pokrycie kosztów utrzymania siebie i członków rodziny pozostających na jego utrzymaniu;
• posiada ubezpieczenie zdrowotne w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych lub potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela kosztów leczenia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
• posiada potwierdzoną znajomość języka polskiego.

Różnice między zezwoleniami

Z powyższych przepisów wynika, że zezwolenie na pobyt stały jest wydawane dla cudzoziemców, którzy mają więzi rodzinne z Polską (polskie pochodzenie, polski małżonek, Karta Polaka). Zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE wydaje się obcokrajowcom, którzy są w Polsce ze względów ekonomicznych. Chodzi tu głównie o pracę. Cudzoziemcy, którzy starają się o zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE muszą jedynie potwierdzić znajomość języka polskiego, nie mają obowiązku wykazywać więzów z Polską. Ten typ zezwolenia wydawany jest po co najmniej 5- letnim pobycie w Polsce i spełnieniu innych warunków.

Czytaj także: Zezwolenie na pobyt czasowy a braki formalne

Chociaż oba rodzaje zezwoleń wydawane są na czas nieoznaczony, to karta pobytu rezydenta jest ważna 5 lat, a pobytu stałego 10 lat. Przed końcem ważności karty należy złożyć wniosek o wymianę karty pobytu. Nie trzeba składać wniosku o nowe zezwolenie (jest ono ważne bezterminowo).

Szczegółowych informacji na temat zatrudniania cudzoziemców udzielają konsultanci Zielonej Linii pod numerem telefonu 19524. Szczegółowych informacji na temat składania wniosków o pobyt stały lub rezydenta długoterminowego UE udzielają pracownicy urzędów wojewódzkich.

Wojciech Napora (Zielona Linia 19524, Centrum Informacyjne Służb Zatrudnienia)

Źródło:

Ustawa z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach.

Wielkopolski Urząd Wojewódzki.